Milena Busquets en de angst om haar leven op het scherm niet te herkennen: "De gekke schrijfster zal naar buiten komen."

Milena Busquets (Barcelona, ​​1972) zegt dat het schrijven van een roman die door zowel critici als lezers wordt geprezen aan het begin van een carrière “een echte pijn in de kont” is. Hij zegt dit zonder met zijn ogen te knipperen, terwijl hij zijn ontbijt in een banketbakkerij in Sant Gervasi afmaakt. Ze had geluk, of pech, dat ze dit meemaakte met haar tweede roman, This Too Shall Pass (Anagrama, 2015). De verfilming ervan, geregisseerd door María Ripoll, is dit weekend in de bioscopen door het hele land te zien, met Marina Salas en Carlos Cuevas in de cast. De film gaat over moederlijk verdriet en moederliefde.

Het klopt dat er schrijvers zijn die hun hele leven proberen een van hun werken diep bij het publiek te laten resoneren en falen. En niet omdat ze slechter schrijven. Het punt is: als je een doel vroeg bereikt, is het gemakkelijk dat alles wat daarna komt, minder succesvol is. Dat is eigenlijk normaal. Dit werk is tenslotte een vak. Er zijn boeken die werken en andere die dat niet doen. Het is waardeloos, maar falen is oké. Het belangrijkste is om niet gefrustreerd te raken en te begrijpen dat het veranderen van verwachtingen op zich al een triomf is. Degenen die niet tot deze conclusie komen, zijn gedoemd tot een daverende ondergang.

Er zijn schrijvers die hun hele leven proberen om met hun werk een groot publiek te bereiken, maar het lukt ze nooit.

Ik moet wel zeggen dat er iets is dat de auteur zorgen baart, "als zorgen het goede woord is": het vinden van een onderwerp dat haar voldoende interesseert om er uitgebreid over te kunnen uitweiden, omdat ze vooral van leren houdt. In zijn nieuwste boek, La dulce existentcia (Anagrama), dat zojuist in de boekhandel is verschenen, vindt hij het: “Een betreding van de onbekende wereld van filmadaptaties.” Vooral haar eigen leven, waardoor ze gedwongen werd terug te keren naar de wereld die ze tien jaar geleden beschreef. “Het gaf me een mengeling van duizeligheid en verlangen, maar tegelijkertijd leek alles wat er gebeurde heel literair.”

Busquets zegt dat de filmrechten jaren geleden al zijn gekocht, maar dat dit "een heel langzaam proces" is en dat hij er niet helemaal zeker van was dat er daadwerkelijk productie zou plaatsvinden. Toen hij dat uiteindelijk zag, besteedde hij er in eerste instantie niet zoveel aandacht aan, omdat hij begreep dat het boek en de film parallelle paden volgden. Haar zoon Hector, die ervan droomt ooit theaterdirecteur te worden, was echter erg geïnteresseerd in de hele wereld van acteurs, regisseurs en podia en sprak de hoop uit dat hij een cameo zou maken naast zijn moeder in de film.

We werden uitgenodigd naar Cadaqués, en daar ontmoette ik de hele crew. Iedereen was ontzettend aardig. Soms vroeg ik me af: 'Zijn ze ook met mij aan het acteren?' Ik denk het niet, hoewel dat de vraag is die altijd opkomt als je omringd bent door acteurs. Maar ik moet wel zeggen dat Marina Salas, die mij in de film speelt, me een enorm oprecht gevoel gaf. Tijdens dat bezoek kreeg hij het idee om te schrijven over zijn ervaringen.

Tijdens dit interview gaf Busquets toe dat hij de film nog niet heeft kunnen zien. Ik zou het moeten doen uit respect voor de cast en de regisseur, María Ripoll. Maar ik ben bang. Ten eerste omdat ik het niet leuk zal vinden en dat de egoïstische, gekke schrijver in mij naar boven komt. Ten tweede weet ik niet hoe ik moet omgaan met het kijken naar iets dat iets soortgelijks over mijn leven vertelt, maar niet mijn leven is. Het zijn mensen die dingen interpreteren die me zijn overkomen. Je kunt een ander stuk tekst misschien meer of minder waarderen, een bewerking van jouw werk, maar in dit geval is het mijn leven dat wordt bewerkt.

Ondanks zijn twijfels weet hij dat het hem uiteindelijk toch zal overkomen. En die ene middag, tijdens een wandeling, wanneer hij het het minst verwacht, zal hij op een daluur een bioscoop binnenlopen en haar zien. Ze weet niet of ze het alleen zal doen of samen met haar vriendin Marga, die haar ook altijd helpt als ze bloed moet laten prikken. Het is fijn om niet alleen te zijn of je alleen te voelen. Ik heb veel fases in mijn leven doorgemaakt, dus ik waardeer het enorm als ik mensen heb die me helpen alles draaglijker te maken. Mijn kinderen natuurlijk ook, maar er zijn een paar lasten die ik niet op hun schouders wil leggen.

Er zijn lasten die niet op mijn kinderen mogen rusten”

Over de film geeft ze toe: "Als ik hem niet goed vind, is dat niet zo erg. Ik ben benieuwd wat lezers ervan vinden, want voor velen is het boek belangrijk. Voor mij is het ook belangrijk, maar minder belangrijk, want toen ik hem publiceerde, had ik hem al laten gaan."

Naast de filmset en zijn gedachten haalt Busquets in zijn pagina's allerlei anekdotes op, zoals het moment waarop James Ellroy hem adviseerde geen geld te verspillen of de jaren waarin Carmen Balcells van Barcelona een nog literairdere stad maakte. “Niemand heeft haar kunnen vervangen, en een figuur als zij wordt enorm gemist.”